کانون آهنگسازان سینمای ایران – The Iranian Association of Film Score Composers

خانه‌ی آهنگسازان سینمای ایران

کانون آهنگسازان سینمای ایران وابسته به خانه سینمای ایران (جامعه اصناف سینمای ایران) در جهت ایجاد تشکل صنفی برای آهنگسازان سینما به وجود آمده‌است.

این تشکل صنفی در سال ۱۳۷۱ فعالیت خود را آغاز نمود. از آن زمان تا به حال ۱۴ دوره انتخابات شورای مرکزی برگزار شده و آهنگسازان منتخب به مدت ۲ سال در شورای مرکزی کانون فعالیت نموده‌اند.

کانون آهنگسازان سینمای ایران از تاسیس تا امروز

درختِ تناورِ فرهنگِ ایرانی، شاخه‌ای پُربار را از دست داده است.

آموزگارِ بزرگِ ما، استادِ استادان احمدِ پژمان روی در نقابِ خاک کشید.
ریشه امّا هم‌چُنان برجاست.
کارنامه‌یِ هُنریِ پژمانِ بزرگ پس از بیش از هفتاد سال فعّالیّتِ مستمر، چندان در گونه‌هایِ گوناگونِ موسیقی پُروُ پیمان است که حتّا نام‌بُردنِ سردستیِ هریک از آثارش ده‌ها سطر قلم خواهدفرسود.
او موسیقی‌دانی مَدرسی وُ آکادمیک، آهنگ‌سازی صاحبِ سَبْک، آموزگاری مهربان وَ هنرمندی مردم‌دوست وُ مردم‌پسند بود.
او هم اُپرا نوشت وَ هم ترانه هم آثارِ سمفونیک خَلق کرد وَ هم موسیقیِ فیلم امّا پیش از همه، هم‌چُنان وُ همیشه آموزگار باقی ماند.

دنیا بدونِ احمدِ پژمان جایِ تَنگ وُ تار وُ کوچکی‌‌ست.

کانونِ آهنگ‌سازانِ سینِمایِ ایران.

درختِ تناورِ فرهنگِ ایرانی، شاخه‌ای پُربار را از دست داده است.

آموزگارِ بزرگِ ما، استادِ استادان احمدِ پژمان رویِ در نقابِ خاک کشید.
ریشه امّا هم‌چُنان برجاست.
کارنامه‌یِ هُنریِ پژمانِ بزرگ پس از بیش از هفتاد سال فعّالیّتِ مستمر، چندان در گونه‌هایِ گوناگونِ موسیقی پُروُ پیمان است که حتّا نام‌بُردنِ سردستیِ هریک از آثارش ده‌ها سطر قلم خواهدفرسود.
او موسیقی‌دانی مَدرسی وُ آکادمیک، آهنگ‌سازی صاحبِ سَبْک، آموزگاری مهربان وَ هنرمندی مردم‌دوست وُ مردم‌پسند بود.
او هم اُپرا نوشت وَ هم ترانه هم آثارِ سمفونیک خَلق کرد وَ هم موسیقیِ فیلم امّا پیش از همه، هم‌چُنان وُ همیشه آموزگار باقی ماند.

دنیا بدونِ احمدِ پژمان جایِ تَنگ وُ تار وُ کوچکی‌‌ست.

کانونِ آهنگ‌سازانِ سینِمایِ ایران.

پیام تصویری استاد کامبیز روشن‌روان، رئیس کانون آهنگسازان سینمای ایران به مناسب در گذشت استاد دردانه احمدپژمان

آوایی که پاییزان را می‌رقصاند و دل‌ها را در مسیر تندباد به پرواز درمی‌آورد

در نفس‌های هر نت از «آوار»، صدایی پدیدار می‌شود که انگار برگ‌های زرد پاییز در «پاییزان» را به رقص دعوت می‌کند. «آوای فاخته» در این میان، گویی از پنجره‌ی خیال سر می‌کشد و روح را با سکوتی شیرین همراه می‌سازد. آن‌گاه که قدم در «در مسیر تندباد» می‌گذاریم، شکوه موسیقی‌اش چون نوری راهنما می‌درخشد. و سرانجام، با «گل گلدون من» باغی از احساس را پیش روی چشم‌هایمان می‌گشاید؛ باغی که هر گلش ردی از طنین عاشقانه‌ی استاد فریدون شهبازیان در دل‌ها باقی می‌گذارد.