در نفس‌های هر نت از «آوار»، صدایی پدیدار می‌شود که انگار برگ‌های زرد پاییز در «پاییزان» را به رقص دعوت می‌کند. «آوای فاخته» در این میان، گویی از پنجره‌ی خیال سر می‌کشد و روح را با سکوتی شیرین همراه می‌سازد. آن‌گاه که قدم در «در مسیر تندباد» می‌گذاریم، شکوه موسیقی‌اش چون نوری راهنما می‌درخشد. و سرانجام، با «گل گلدون من» باغی از احساس را پیش روی چشم‌هایمان می‌گشاید؛ باغی که هر گلش ردی از طنین عاشقانه‌ی استاد فریدون شهبازیان در دل‌ها باقی می‌گذارد.